«سرنای بیداری»/ «اعترافی» از زبان «علی اصغر اسفندیارپور»

على اصغر اسفندیار پور/میرملاس: خشک سیمی، خشک چوبی، خشک پوست از کجا می آید این آواز دوست!!! بشنوید ای دوستان این داستان: ایام کودکی در همسایگی مان (روستای اشتره گل گل درکوهدشت لرستان) چهره ای که خَلقا و خُلقا جذاب بود، مرا خیلی بخود مشغول می کرد. بقول دوستان ، او علاوه بر هنروری در […]

على اصغر اسفندیار پور/میرملاس:

خشک سیمی، خشک چوبی، خشک پوست
از کجا می آید این آواز دوست!!!

بشنوید ای دوستان این داستان:
ایام کودکی در همسایگی مان (روستای اشتره گل گل درکوهدشت لرستان) چهره ای که خَلقا و خُلقا جذاب بود، مرا خیلی بخود مشغول می کرد.
بقول دوستان ، او علاوه بر هنروری در برخورد اجتماعی جنتلمن و با ادب و اخلاق و شریک واقعی سور و سوک مردم بود.
معمولا او را در محافل شادی و سورها می دیدم. با ساز زیبایش می نواخت و جمعیت را به وجد می آورد، من هم بر اساس “فطرت شادی طلبم” او را دوست داشتم:

مرا عهدیست با شادی که شادی آن من باشد
مرا قولیست با جانان که جانان جان من باشد.
با اینکه از آن دوران ، زمانها می گذشت و از آن دیار نقل مکان کرده بودم، هرگز آن چهره جذاب و صدای دلنواز “سازش” در نظرم خاموش نمی شد.
کاش در آغاز سلوک و مطالعات مذهبی ام خداوند توفیق همسفری و همراهی سالکی عارف ، عاشقی واصل و حکیمی خندان نصیبم می کرد، تا آثار صنع خداوندیش را با طراوت و شادابی خاص خود تماشا می کردم:

در دلت چیست عجب که چو شکر می خندی
دوش شب با کی بدی که چو سحر می خندی
همچو گل ناف تو بر خنده بریده است خدا
لیک امروز مها نوع دگر می خندی

اعتراف می کنم در برهه ای از عمر با توجه به سلوک دینی و نوع قرائتی که از مذهب داشتم، هنرهای زیبا و هنرمندان آفریدگاری همچون میرعباس برایم رنگ باخته بودند. هر چند ضمیر باطنی ام همچنان اجازه طرد قهرآمیز آن زیبائی ها را نمی داد.
متاسفانه در ابتدای پیروزی انقلاب بر بزرگان هنر و هنرمندی روزهای سختی می گذشت،تا جایی که در کوی و برزن و حتی در خانه شخصی خود احساس امنیت نداشته و اسباب و وسایل موسیقی شان بعنوان آلات لهو و لعب یا باید مصادره و یا امحاء و یا در مخفیگاه پنهان می کردند.
یکی از اهالی همان روستا از زبان مرحوم میرعباس نقل می کرد که بعضی اوقات از خاموشی شب استفاده کرده، در پستوی منزلمان و به دور از چشم داروغه و متحجرین تنگ نظر برای خود می نواختیم و دوست داشتیم هنری را که آفریده بودیم ار مخفیگاه دل به منصه ظهور بگذاریم ؛
گنج مخفی بد ز پری چاک کرد
خاک را تابان تر از افلاک کرد
نقل داستانی که ذیلا می آید، تقریبا نقد حال همه ما مذهبی هاست.
خدای بر ما ببخشاید.
سخت کویری بودیم و خشک، متدین بودیم و تهی از عشق. الحق که:
هرکه در این حلقه نیست زنده به عشق
بر او نمرده به فتوای من نماز کنید
شاد باش ای عشق خوش سودای ما
ای طبیب جمله علت های ما
ای دوای نخوت و ناموس ما
ای تو افلاطون و جالینوس ما

و اما داستان:
دوستی تعریف می کرد: “از خیابان عبور می کردم رفیق قدیمی و مهربانم را در کنار دیواری ایستاده و منتظر یافتم، از چهره اش نمایان بود که در هاله ای از غم فرو رفته .. سلام کردم و حالش را پرسیدم .
به چه انتظاری؟! شما را غمگین می بینم؟!
— در انتظار کودک خرد سالم هستم تا کلاس موسیقی اش تعطیل شود او را با خود ببرم.
در ضمن خاطره ای تلخ برایم تداعی شد که سخت مرا می آزارد؛
در ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی با توجه به نوع نگاه و نوع تفکر خاصی که داشتم به کودکی برخورد کردم که دست در دست مادر، دستگاه گیتاری را با خود حمل می کرد. احساس تکلیف کرده بر خود واجب شرعی دانستم، باید قیام کنم و منکری را از میان برداشته و نابود کنم!!!
دستگاه گیتار را به تصرف خود در آوردم، هرچه کودک گریه می کرد تکلیف شرعی از من ساقط نمی شد. مادرش با عجز و لابه می گفت اقا، بچه ام گیتارش را خیلی دوست دارد اگر آن را پس ندهی دق مرگ می شود.
فایده ای نبخشید چون باید حدود الهی را جاری می کردم و انگار بر من وحی نازل شده بود!!!
گیتار را جلو چشمان ظریف و نگران مادر وکودک معصومش متلاشی کردم. امروز که خود، کودکم در کلاس موسقی است آن خاطره تلخ برایم تداعی شد:
یا رب آن زاهد خود بین که بجز عیب ندید
دود آهیش در آیینه ادراک انداز
باز هم تکرار کنم؛ “خدای بر ما ببخشاید”
چه زیبا و چه دردناکانه فرمود مولایم علی(ع):
“دین داران جاهل کمرم را شکستند”
در پایان سخنی دارم با صاحبان قلم و فرهیختگان علم و ادب دیارم کوهدشت؛
شما عزیزان در عرصه علم و هنر در بستر زمان سرآمد و فرهیخته اید.
نه ساز میرعباس کم از ساز شامیرزاست
، نه شعر امیر پور و شعرای معاصرمان کم ازشعر شهریار ونه قلم و هنر جوانان خوش فکرمان کم از دیگران.
مانا باشید.

با اجازه از سایت میرملاس